Αυτισμός

Τα διαγνωστικά κριτήρια αφορούν τρεις τομείς: κοινωνική αλληλεπίδραση, επικοινωνία (λεκτική και μη λεκτική) και περιορισμένη, στερεοτυπικά επαναλαμβανόμενη συμπεριφορά. Πιο συγκεκριμένα, παρατηρούνται απουσία κοινωνικής πρωτοβουλίας και δυσκολίες στην διατήρηση του κοινωνικού σχετίζεσθαι. Τα παιδιά που ανήκουν στο φάσμα δεν κατανοούν τις κοινωνικές συμβάσεις με αποτέλεσμα να μην μπορούν να προσαρμόσουν ανάλογα την συμπεριφορά τους. Ο λόγος μπορεί να μην αναπτύσσεται καθόλου ή να μην είναι ανάλογος της χρονολογικής ηλικίας του παιδιού. Σπάνια συνοδεύεται από τις βασικές επικοινωνιακές δεξιότητες (βλεμματική επαφή και από κοινού προσοχή), τα παραγλωσσικά στοιχεία (π.χ. προσωδία) και χειρονομίες ή εκφράσεις προσώπου. Τέλος, τα παιδιά αυτά συνήθως εκδηλώνουν κινητικές ή και λεκτικές επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές (π.χ. περιστροφή αντικειμένων, ακανόνιστο κούνημα κεφαλιού, χεριών, άμεση ή έμεση αναπαραγωγή των λεγομένων τρίτων) που περιορίζουν σημαντικά το συμπεριφορικό τους ρεπερτόριο.

Κατά την διάρκεια της ανάπτυξης, ορισμένα συμπτώματα μπορούν να αλλάξουν όπως άλλωστε και το επίπεδο λειτουργικότητας (χαμηλή, μέτρια και υψηλή). Η έγκαιρη διάγνωση σε συνδυασμό με την έναρξη εντατικών σταθερών θεραπειών συμβάλλουν καθοριστικά στην εξέλιξη της διαταραχής.

Η υποστήριξη παιδιών στο φάσμα του αυτισμού εστιάζει στην ενίσχυση της επικοινωνίας, της κοινωνικής αλληλεπίδρασης και της κατανόησης του περιβάλλοντος. Οι παρεμβάσεις προσαρμόζονται στις ανάγκες του κάθε παιδιού και περιλαμβάνουν την ανάπτυξη λεκτικών και μη λεκτικών τρόπων έκφρασης, την ενίσχυση της προσοχής και της συναισθηματικής σύνδεσης με τους άλλους. Μέσα από δημιουργικές, διαδραστικές δραστηριότητες, τα παιδιά αποκτούν δεξιότητες ζωής, βελτιώνουν την καθημερινότητά τους και ενδυναμώνονται στη σχολική και κοινωνική ένταξη, σε ένα περιβάλλον αποδοχής και σταθερότητας.