[vc_row css_animation=”” row_type=”row” use_row_as_full_screen_section=”no” type=”full_width” angled_section=”no” text_align=”left” background_image_as_pattern=”without_pattern”][vc_column][vc_column_text]

‘‘Κανένα παιδί δεν πρέπει να μένει πίσω‘‘ ένας νομός μύθος που αφήνει τα παιδιά πίσω

[/vc_column_text][vc_column_text]Είμαι έντονα αντίθετος με την αρχή πως ‘κανένα παιδί δεν πρέπει να μένει πίσω’. Η εκπαίδευση δεν είναι ένα μέγεθος που ταιριάζει σε όλους και δεν υποτίθεται ότι είναι. Οι μαθητές έχουν πολλές διαφορετικές εκπαιδευτικές ανάγκες και δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται ως συλλογικό σύνολο. Όλοι οι μαθητές δεν μαθαίνουν με τον ίδιο ρυθμό και δεν είναι υποχρεωμένοι να βρίσκονται στην ίδια σελίδα ώστε να μπορέσει να προχωρήσει ολόκληρη η τάξη. Τα μαθήματα δεν πρέπει ποτέ να βιάζονται, ούτε κι εμείς. Αντίθετα, είναι σημαντικό τα παιδιά να αποκομίσουν όσο το δυνατόν περισσότερα από αυτά. Δυστυχώς, πολλοί δάσκαλοι επιταχύνουν κατά τη διάρκεια της σχολικής ημέρας για να επιτύχουν  όσο το δυνατόν καλύτερη προετοιμασία και περισσότερο υλικό.

Κάθε άτομο μπορεί να μάθει κάτι στην τάξη, αλλά οι μαθητές έχουν ατομικές ικανότητες και όρια. Ο νόμος αυτός, η αρχή ότι κανένα παιδί δεν πρέπει να μένει πίσω, προσπαθεί να κάνει τους μαθητές καλούς σε όλα, αλλά οι μαθητές έχουν τα δυνατά και αδύνατα σημεία τους. Οι εκπαιδευτικοί πρέπει να επικεντρωθούν στα δυνατά σημεία των μαθητών τους και να τα καλλιεργήσουν αντί να προσπαθήσουν να κάνουν τους μαθητές να μάθουν πράγματα που είναι πάρα πολύ σκληρά γι ‘αυτούς. Οι μαθητές πρέπει επίσης να κατακτήσουν  τη γνώση  κάνοντας ένα βήμα κάθε φορά και  ο νόμος αυτός αναγκάζει τους δασκάλους να διοχετεύουν πληροφορίες σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Η εκπαίδευση πρέπει να προσαρμόζεται στις ατομικές ανάγκες του μαθητή, να μην προσπαθεί να τους κάνει όλους να μαθαίνουν με τον ίδιο τρόπο, κάτι που είναι αδύνατο. Υπάρχουν επτά διαφορετικοί τρόποι μάθησης και όλοι πρέπει να λαμβάνονται υπόψη στην τάξη. Ο νόμος Κανένα Παιδί Δε Μένει Πίσω,  όχι μόνο αφήνει πίσω τους κανονικούς μαθητές, αλλά και οι μαθητές με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες παραμένουν εξίσου  στο περιθώριο. Τα παιδιά στην ειδική εκπαίδευση πρέπει να μάθουν πώς να μετρήσουν την αλλαγή και να παραγγείλουν τρόφιμα από μενού γρήγορου φαγητού, όχι αριθμητική ή άλγεβρα. Ο νόμος αυτός είναι σπουδαίος στη θεωρία, αλλά δεν είναι ρεαλιστικά δυνατός. Κάνει τους μαθητές  ειδικής εκπαίδευσης να περνούν εξετάσεις που δεν μπορούν να περάσουν, γεγονός που καταλήγει να πληγώνει τους κανονικούς μαθητές.Η αρχή αυτή λοιπόν, αντιμετωπίζει τους μαθητές σαν ρομπότ, αλλά οι μαθητές δεν είναι μηχανές ή υπολογιστές. Οι μαθητές δεν μαθαίνουν από αμέτρητες ώρες δεξιοτήτων και ασκήσεις ή επανάληψη. Μαθαίνουν εφαρμόζοντας πραγματική εμπειρία ζωής και χρησιμοποιώντας σχετικά παραδείγματα. Ο νόμος αυτός  θέτει περιττό άγχος και πίεση σε μαθητές με υψηλές δοκιμές σταδίων. Οι υψηλές δοκιμασίες πονταρίσματος τους δίνουν άσκοπη αγωνία, γεγονός που εμποδίζει την απόδοσή τους. Η εκπαίδευση πρέπει να εξατομικευθεί με βάση τα ειδικά συμφέροντα των παιδιών, ιδίως στο λύκειο. Η μάθηση πρέπει να είναι διασκεδαστική και ευχάριστη, αλλά ο νόμος Κανένα παιδί δεν μένει πίσω, αφαιρεί τη διασκέδαση από αυτήν. Η μάθηση πρέπει να αφορά την απόλαυση, τις δεξιότητες, τους στόχους και την προσωπική πρόοδο. Παρόλο που θα ήταν ωραίο αν οι μαθητές μπορούσαν όλοι να μάθουν τα ίδια πράγματα και να λάβουν τις ίδιες εκπαιδευτικές ευκαιρίες, οι εκπαιδευτικοί  πρέπει να προσαρμοστούν σε κάθε μαθητική ανάγκη. Ας ελπίσουμε ότι ο νόμος αυτός  θα αλλάξει,  έτσι ώστε κάθε παιδί να καλύπτεται ως προς τις πιο σημαντικές εκπαιδευτικές ανάγκες του.

Is the no Child Left behind Law Leaving Children behind, HW MAGAZINE[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]