02 Απρ Ένα παραμύθι για τον αυτισμό
Με αφορμή την σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Ευαισθητοποίησης για τον Αυτισμό, ακολουθεί ένα παραμύθι γραμμένο από μια μητέρα:
Ενα φθινοπωρινο πρωινο λιγο μετα την αυγη, δυο μαυρα συννεφα φανηκαν πανω απο το δασος. Μεγαλα οσο δυο πολεις αγκαλια, με σχημα ακανονιστο. Τα βαρενε βλεπετε ολη αυτη η βροχη που ειχαν μαζεψει απο το μεγαλο τους ταξιδι πανω απο τη θαλασσα. Μια φουσκώναν απο δω , μια φουσκώναν απο κει , αλλαζε τη μορφη τους ο αγερας.
Αρχισε να βρεχει πολυ…ξεδιψασαν τα δεντρα, τα λουλουδια και το χωμα σκορπισε αυτη τη γλυκια βροχινη μυρωδια του φθινοπωρου.
Αφου τα συννεφα αδειασαν ολο αυτο το πολυτιμο φορτιο τους, έφυγαν για να συνεχισουν το ταξιδι τους πανω απο τη θαλασσα.
Ολος ο τοπος μετα απο τη βροχή γεμισε μικρα σαλιγκαρια. Πρασινα , γκρι, καφετια …με ριγες , με βουλες….κρυμενα πισω απ’ τα φυλλα, αραχτα πανω στις πετρες. Ακομη και μεσα στις κουφαλες των δέντρων εβρισκες μερικα απο αυτα!
Ενα μικρο σαλιγκαρι πανω στο βραχο ειχε κρυψει το κεφαλι του μες στο σπιτακι του και δεν ελεγε να ξεκουνησει. Αυτο το σαλιγκαρι δεν εμοιαζε με κανενα αλλο! Δεν ειχε ουτε γκρι , ουτε καφε , ουτε πρασινο σπιτι. Το σπιτι του ηταν γαλαζιο! Ντρεποταν πολυ για το καταγαλανο σπιτι του….ντρεποταν γιατι το μονο που ηθελε ηταν να μπορει να κρύβεται οταν δεν ηθελε παρεα. Την αγαπουσε την μοναξια του , την ειχε αναγκη. Μα οσο κουβαλουσε αυτο το γαλαζιο σπιτι στην πλατη του , δεν μπορουσε να κρυφτει απο κανεναν.
– Ελα αγορι μου βγες εξω του ελεγε η μαμα του, δες ποσο ομορφος ειναι ο ηλιος, ελα να μυρισεις το χωμα!
Μα αυτο εβαζε το κεφάλι του ακομη πιο μεσα κι αρνιοταν πεισματικα. Πηρε ενα κοκκινο μαντηλι και το εριξε πανω του μηπως κι ετσι καταφερει να περναει απαρητηρητος.
Λυγισε η μαμα σαλιγκαρινα στη θεα του κοκκινου μαντηλιου ,ομως τι μπορουσε αληθεια να κανει; Δεν ηθελε να πιεσει το σαλιγκαρακι της …επρεπε να σεβαστει τη μοναξια του …”θα ρθει η ωρα που θα θελει να τον βλεπουν ολοι”,σκεφτηκε. “Θα ρθει η ωρα που αυτο το μαντηλι που τωρα τον σκεπασε ολοκληρο ,θα φυγει απο πανω του”!!!! Στα αληθεια ομως εκλαιγε η ψυχη της που δεν του αρεσε το ομορφο γαλαζιο σπιτι του. Ειναι ομορφο σαν τα ματια του οταν κοιταζουν το φως, ειναι φτιαγμενο με τοση αγαπη απο θεους κι ανθρωπους ειδικα γι αυτον! Και καθε που ηθελε τη μοναξια του μπορουσε να κρυφτει εκει μεσα μια χαρα. Πως μπορουσε να τον βοηθησει να αγαπησει το καβουκι του;
Το μικρο σαλιγκαρι δεν μιλουσε πολυ, του αρεσε να στεκεται να κοιταζει τον ηλιο, να τρεχει γρηγορα και να φωναζει, του αρεσε να κουναει τα χερια του πανω κατω και να τραγουδα. Και στα αληθεια η φωνη του ηταν σαν μουσικη βγαλμενη απο μαγικο βιολι. Ποτε τραγουδουσε γρηγορα και δυνατα σαν το αγερι που χτυπα στα φυλλα των δεντρων και ποτε γλυκα, σιγανα σαν χαδι μανας που γλυκοκαληνυχτιζει
το παιδι της. Η δικη του μανα καμαρωνε για το ταλεντο του παιδιου της, στεκοταν και τον ακουγε να τραγουδαει σταματωντας ολες τις δουλειες της.
-Μικρο σαλιγκαρακι μου…ειπε η μαμα…θελω να κανουμε μια συμφωνια! Καθε φορα που θα θελεις να κρυφτεις οταν θα βγαζεις το μαντηλι θα το φερνεις σε εμενα κι εγω θα σου δινω ενα καινουργιο!
-Συμφωνοι μαμα!!!
Την αλλη μερα το πρωι το σαλιγκαρι μας πηγε στο σχολειο. Γυρισε στο σπιτι στεναχωρημενο και μουτρωμενο…
-Τι εγινε παιδι μου και εισαι τοσο λυπημενο;ρωτησε η μαμα..
-Παρε το μαντηλι ,σημερα κρυφτηκα σε αυτο γιατι η δασκαλα μου ειπε πως δεν επιτρεπεται να κανω κυκλους μες στην ταξη…δεν μπορει να καταλαβει οτι εγω δεν μπορω να καθομαι ακινητος τοση ωρα. Κι οταν καθισα αρχισα να κανω κατι ηχους και τοτε με εβγαλε απο την ταξη…μαμα γιατι δεν μπορω να κανω οτι και οι αλλοι;
-Γιατι εισαι σπουδαιος αγαπη μου! Γιατι το δικο σου μυαλο δουλευει συνεχεια και ξερεις αυτο μονο κακο δεν ειναι…
Τον εκανε την πιο σφιχτη αγκαλια της και του εδωσε ενα καινουριο μαντηλι κιτρινο αυτη τη φορα…
-Σ’αγαπω πολυ! Μην το ξεχνας ποτε αυτο!
Δεν περασαν μερικες ωρες και το σαλιγκαρι γυρισε πισω κλαιγοντας και εδωσε στη μαμα του το κιτρινο μαντηλι.
-Τα παιδια δεν με παιζουν!! της ειπε με αναφυλητα…Τους χαλαω λενε τα παιχνιδια γιατι δεν ειμαι καλος με την μπαλα κι εγω θυμωσα αλλα δεν μπορουσα να βρω τις λεξεις να τους οτι ζηταω συγνωμη που δεν ειμαι καλος αλλα εχω κι εγω αναγκη να παιξω!
Δακρυα ηρθαν και στα ματια της μαμας που τα σκουπισε γρηγορα και ειπε στο παιδι της..
-Μην το ξεχνας οτι εισαι σπουδαιος! Μπορει να μην εισαι καλος με την μπαλα αλλα τρεχεις πιο γρηγορα απο ολους!
Χαμογελασε το σαλιγκαρι και πηρα ενα καινουριο μαντηλι απ τη μαμα του, πρασινο αυτη τη φορα.
Το βραδυ ξαπλωσαν στο κρεβατι και χουχουλιασαν κατω απο την κουβερτα. Το σαλιγκαρι εδωσε στη μαμα του το πρασινο μαντηλι και την κοιταξε λυπημενο…
-Μαμα ο μπαμπας δεν με αγαπαει…το βλεπω στα ματια του μαμα καθε φορα που κανω ενα λαθος. Ειναι θυμωμενος μαζι μου ο μπαμπας;
– Ξερεις παιδι μου κι οι μεγαλοι κανουν λαθη…την επομενη φορα που θα σε κοιταξει ετσι να του πεις τι νιωθεις και να τον παρεις αγκαλια…ο μπαμπας σου σε αγαπαει πιο πολυ κι απο το καβουκι του! Ειμαι σιγουρη!
Μαζεψε πολλα μαντηλια η μαμα ,τοσα πολλα που τα δακρυα της στερεψαν ενα βραδυ… Πηρε τα μαντηλια ,τα ενωσε και τα εραψε το ενα διπλα στο αλλο…εφτιαξε μια τεραστια κουρτινα με ολες τις στιγμες που κουβαλουσε το καθε της κομματι. Διαφορετικα χρωματα μα ιδια η γευση που αφησαν στο παιδι της.
Στο τελος της χρονιας οι δασκαλες του σχολειου τους θα εκαναν μια γιορτη για την ληξη της σχολικης χρονιας . Ο μικρος σαλιγκαρουλης μας θα ελεγε ενα τραγουδι στη γιορτη. Κλαμα και κακο το σαλιγκαρακι…δεν ηθελε με τιποτα να τραγουδησει μπροστα σε τοσο κοσμο!
-Μαμα θα με κοροιδευουν!!!!
-Εχω φτιαξει μια πελωρια κουρτινα …οταν θα ερθει η ωρα να τραγουδησεις θα τραβηξουμε την κουρτινα και οταν θα τραγουδας κανεις δεν θα σε βλεπει! Κανεις δεν θα ξερει οτι τραγουδας εσυ.
Ετσι κι εγινε λοιπον…οταν ηρθε η ωρα να τραγουδησει το σαλιγκαρι μας ,τραβηξε η δασκαλα την κουρτινα…Τι ομορφη φωνη λεγαν ολοι! Μια γλυκια ζεστασια απλωθηκε στις καρδιες ολων…Και το σαλιγκαρακι με τα ματια κλειστα πισω απο την ασφαλεια της κουρτινας της μαμας του ενιωθε την ψυχη του να φτερουγιζει απο χαρα! Ναι! Ειχε την πιο ομορφη φωνη απο ολους και το ηξερε καλα!
Κι ακουσε ο αγερας τη φωνη του σαλιγκαριου και φυσηξε δυνατα, τοσο δυαντα που τραβηχτηκε στην ακρη η κουρτινα! Κι εμειναν ολοι εκθαμβοι που ειδαν οτι το μικρο ντροπαλο μας σαλιγκαρι τραγουδουσε τοσο μαγικα! Το σαλιγκαρι χαμογελασε και συνεχισε το ομορφο τραγουδι του! Για πρωτη φορα στη ζωη του ενιωθε τοσο σημαντικος!
Πηγε στη μαμα του την εσφιξε στην αγκαλια του…
-Εισαι σπουδαιος!!!Μην το ξεχασεις ποτε παιδι μου!Κανενα μαντηλι δεν μπορει να σε κρυψει αγαπη μου!
της Μαρίας Παπαδοπούλου
Πηγή: www.eidikipaidagogos.gr